Αναπτυξιακή δυσπλασία ισχίων

Στις σελίδες που ακολουθούν θα περιγράψουμε τις πιο σημαντικές παθολογικές και τραυματολογικές καταστάσεις των αρθρώσεων του ανθρωπίνου σώματος.

Στόχος μας είναι να σας εξοικειώσουμε με σημαντικές έννοιες που συνδέονται με παθολογικές καταστάσεις έτσι ώστε να είστε σε θέση να κατανοήσετε μία συνομιλία με τον γιατρό που θα επιλέξετε.

Αναπτυξιακή δυσπλασία ισχίων (ή λανθασμένα Συγγενές Εξάρθρημα Ισχίου)

Με τον όρο αναπτυξιακή δυσπλασία ισχίου περιγράφουμε ένα φάσμα ανωμαλιών του ισχίου που μπορεί να είναι συγγενές ή να εμφανίζονται αργότερα. Ο όρος συγγενές εξάρθρημα του ισχίου δεν είναι ορθός. Η ανωμαλία αυτή που αφορά στη σχέση κεφαλής μηριαίου προς την κοτύλη είναι ποικίλου βαθμού και παθογένειας, δεν οδηγεί πάντα σε εξάρθρημα, αλλα και όταν καταλήγει σε εξάρθρημα, αυτό συχνά συμβαίνει μετά τη γέννηση και επομένως δεν είναι πάντα συγγενές.

Η αιτιολογία της πάθησης είναι πολυπαραγοντική. Οι έρευνες όμως που έχουν γίνει προς την κατεύθυνση αυτή συγκλίνουν στην ενοχοποίηση των ακόλουθων παραγόντων:

• Κληρονομικότητα
• Ισχιακή προβολή κατά τη γέννηση
• Ολιγοϋδράμνιο (Ελαττωμένη ποσότητα αμνιακού υγρού)
• Η ρηλαξίνη, μία ορμόνη που εκκρίνεται λίγο πριν τον τοκετό, και προκαλεί χαλάρωση των αρθρώσεων, για να υποβοηθήσει τον τοκετό. Εάν η ορμόνη αυτή περάσει μέσα από τον πλακούντα στο έμβρυο, τότε η τάση προς χαλάρωση των αρθρώσεων αυξάνεται.
• Η δίδυμη κύηση
• Παράγοντες μετά την γέννηση , όπως π.χ οι παραδοσιακές συνήθειες στον τρόπο περίδεσης (φάσκιωμα) των νεογέννητων, παίζουν ρόλο στην αύξηση ή μείωση του ποσοστού συγγενούς εξαρθρήματος.

Η αναπτυξιακή δυσπλασία του ισχίου είναι 6 φορές συχνότερη στα κορίτσια και στο 1/3 των περιπτώσεων είναι αμφοτερόπλευρη.

Υπάρχουν κλινικά σημεία που οδηγούν στην έγκαιρη διάγνωση του συνδρόμου αρκεί ο κλινικός γιατρός να είναι εξοικειωμένος με τις κλινικές δοκιμασίες και την απαραίτητη διαγνωστική μεθοδολογία. Η έγκαιρη διάγνωση έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη θεραπεία.

Παραμελημένα περιστατικά συνήθως θα χρειαστούν χειρουργική θεραπεία, ενώ, αν η διάγνωση τεθεί έγκαιρα, η πάθηση μπορεί να αντιμετωπισθεί συντηρητικά με ειδικούς νάρθηκες.

Αν δεν αντιμετωπισθεί η πάθηση, μπορεί να οδηγήσει σε πρώιμη φθορά του χόνδρου της άρθρωσης (οστεοαρθρίτιδα) ή σε αναπηρία (μόνιμη χωλότητα).