Σύνδρομο πρόσκρουσης λαγονοκνημιαίας ταινίας

Το σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας (iliotibial band syndrome – ITBS), γνωστό και ως «γόνατο του δρομέα»,αποτελεί έναν τραυματισμό απο υπερχρήση που εμφανίζεται κυρίως σε δρομείς μεγάλων αποστάσεων, αλλά και σε αθλητές που χρησιμοποιούν πολύ τα γόνατά τους και κάνουν επαναλαμβανόμενες κάμψεις και εκτάσεις, όπως είναι οι ποδηλάτες. Η λαγονοκνημιαία ταινία είναι μία πάχυνση της περιτονίας που περιβάλλει τους μύες του μηρού και αποτελείται από πυκνό συνδετικό ιστό.Εκτείνεται σε όλο το μήκος του μηρού, στην έξω πλάγια επιφάνεια και τελικά καταφύεται στο πλάγιο τμήμα της κνήμης (γνωστό ως φύμα του Gerdy). Η πρωταρχική λειτουργία της λαγονοκνημιαίας ταινίας είναι να παρέχει στατική ισορροπία κατά την έκταση στην πλάγια επιφάνεια του γόνατος όταν βρισκόμαστε σε όρθια θέση.

Το σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας είναι φλεγμονή που συνοδεύεται από πόνο στην εξωτερική πλευρά του γόνατος.Όταν το γόνατο είναι σε κάμψη, με γωνία μεγαλύτερη από 30 μοίρες, η λαγονοκνημιαία ταινία μετατοπίζεται ραχιαία πίσω από τον επικόνδυλο του μηριαίου . Κατά τη διάρκεια τώρα της έκτασης του γόνατος, η ταινία μετακινείται πρόσθια, μπροστά από τον μηριαίο επικόνδυλο. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση οδηγεί σε ερεθισμό και σε μικρορήξεις μέσα στη λαγονοκνημιαία ταινία. Είναι γνωστό και ως “γόνατο του δρομέα” και αποτελεί μια αρκετά συχνή πάθηση στους αθλητές.

Η αιτιολογία του συνδρόμου αυτού είναι πολυπαραγοντική. Στην πραγματικότητα ο τραυματισμός αυτός είναι τραυματισμός από υπέρχρηση και η κύρια αιτία για την εμφάνιση του είναι τα λάθη στην προπόνηση. Προδιαθεσικοί παράγοντες θεωρούνται, μεταξύ άλλων, η ανισοσκελία, τα ραιβά γόνατα, ο υπερπρηνισμός, η αδυναμία των απαγωγών του ισχίου, και γενικά οι παθήσεις σε πόδι και ισχίο.

Η διάγνωση του συνδρόμου γίνεται με την λήψη ενός καλού και λεπτομερούς ιστορικού σε συνδυασμό με την κλινική εξέταση του ασθενούς.

Η θεραπεία του συνδρόμου της λαγονοκνημιαίας ταινίας είναι κατά κανόνα συντηρητική. Το πρώτο βήμα αντιμετώπισης είναι φυσικά η σωστή διάγνωσή της. Το επόμενο είναι η εφαρμογή μιας σειράς μέτρων που αποσκοπούν στο μετριασμό των ενοχλημάτων και την υποχώρηση της φλεγμονής.Αυτά είναι τροποποίηση των δραστηριοτήτων, αποφόρτιση, παγοθεραπεία και η από του στόματος λήψη αντιφλεγμονώδους αγωγή.Οι τοπικές ενέσεις κορτιζόνης με αναισθητικό (λιδοκαΐνη) είναι αποτελεσματικές για τους ασθενείς που δεν ανταποκρίνονται στην συντηρητική θεραπεία (με αντιφλεγμονώδη, αποφόρτιση και παγοθεραπεία). Σημαντικό θεραπευτικό ρόλο έχουν σήμερα μία σειρά απο βιολογικές θεραπείες με συνεργό το σώμα του ασθενούς.Μία απο αυτές αποτελεί το πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια(PRP).

Η χειρουργική αντιμετώπιση έχει θέση όταν η συντηρητική θεραπεία αποτυγχάνει.